K přihotam na předstajenje oratorija „Israelowa zrudoba a tróšt“ słušeše tež přednošk fararja Daniela Dzikiwicza, kiž je nam wobsah twórby z teologiskeho wida zbližił. Wědźachmy, zo su teksty wuwzate ze Stareho zakonja. Tola přiznawamy, zo nam dołho tak cyle jasne njebě, što to wobspěwamy. Nětko po přednošku pak smy čwak mudriši: Oratorij poćahuje so na podawki wuzwoleneho ludu – Israela – w 6. lětstotku do Chrystusa. Tehdy běchu Babylonjenjo bitwu přećiwo Egyptowčanam dobyli a z tym padny Israel pod jich knjejstwo. Wulke dźěle ludnosće buchu ze swojeje domizny wuhnate. Hakle 66 lět po bitwje smědźachu so nawróćić a natwarichu zaso swój spotorhany Jerusalemski templ.

W prěnim dźělu oratorija „Israelowa zrudoba a tróšt“ wěsći so israelskemu ludej wulke njezbožo – Boži hněw – jeho hrěchow dla. Wón žałosći a prosy wo Božu smilnosć. Bóh žada za to nakazanje hrěšnikow. W druhim dźělu wopisuje so situacija ludu w cuzbje pod Babylonskim knjejstwom, jeho bědu a zničenje. Boža móc je jón ze surowje trjechiła a jón do smjerće storčiła. Runje w tym pak chowa so šansa za nowy spočatk. Tuta nadźija wobspěwa so w třećim dźělu oratorija. Bohu hołduje so jako kralej cyłeje zemje. W tym wotbłyšćuje so historiski fakt, zo bě so israelski lud po swojim nawróće z wuhanstwa w Babylonje wšitkich swojich bójskich bytosćow wzdał a swojeho (dotal jako „narodneho“, na swój lud wusměrjeneho) Boha Jahwe jako (jeničkeho) Knjeza nad cyłym swětom, nad njebjom a zemju, připóznał. Z tym bě přešoł wot monolatrije k etiskemu monoteizmej.